Τίποτα
Καθρέφτης και μνήμη
Όλα παραλύουν.
Λόγος και σιωπή
Νυχτερινό καταφύγιο.
Ψευδαίσθηση και μυστήριο
Βουβές υπάρξεις.
Κρύσταλλο και ξυράφι
Εξίσου θανάσιμα.
Nada
Espejo y memoria
Todo paralizado.
Discurso y silencio
Refugio nocturno.
Ilusión y misterio
Seres aficionados.
Cristal y navaja
muerte igual.
Επιζών
Όλοι πέθαναν
πριν γεννηθώ εγώ:
Η γιαγιά Αντουανέτα
H γιαγιά Νεγρίτα
Ο παππούς Καισαρίων
Η γιαγιά Λεοντίνα
Ο παππούς Ιγνάτιος
…
Οι θείες
Οι συγγενείς
…
Σήμερα είμαι ζωντανή
Ολοκληρωμένη εξ αιτίας των νεκρών!
SOBREVIVIENTE
Todos murieron
antes que yo naciera:
La abuela Antonieta
La abuelita Negrita
El abuelo Cesáreo
La abuela Leontina
El abuelo Ignacio
…
Las tías
Los primos
…
Hoy estoy viva
¡Llena de muertos!
Τέλος των θεογονιών
Ο κόσμος φαινόταν μεγάλος
Πόλεμοι διεξήχθησαν
Θάνατοι και θάνατοι
Μεταναστεύσεις
Ξύπνησαν ψευδαισθήσεις
Σπάνιες θεογονίες
Στεκόμαστε
Στη μέση του κόσμου
Ο κόσμος έγινε ένα
Γέφυρες
Συνεχείς προσεγγίσεις
Διεξήγαγαν έναν άλλο πόλεμο
Θάνατοι και θάνατοι
Ομοιώματα και απογοητεύσεις
Χωρίς θεογονίες
Στεκόμαστε όρθιοι
στη μέση του κόσμου
Πόλεμοι
Παράξενη ζωή
Συνεχείς απογοητεύσεις
Ο Θεός είναι Θεός!
Είθε να φυλάξει τα παιδιά μας!
Κανείς δεν μπορεί να μας σώσει πια
Τέλος των θεογονιών
FIN DE LAS TEOGONIAS
El mundo parecía grande
Hicieron las guerras
Muertes y muertos
Migraciones
Ilusiones despabiladas.
Teogonías raras
Nosotros parados
Al medio del mundo
El mundo se hizo uno
Puentes
Acercamientos constantes
Hicieron otra guerra
Muertos y muertes.
Espejismos y frustraciones
Sin teogonías
Nosotros parados
al medio del mundo
Guerras
Vida rara.
Frustraciones constantes
¡Dios es Dios!
¡Que guarde a nuestros hijos!
A nosotros ya nadie podrá salvarnos
Fin de las teogonías.
Τα ποιήματα της Alejandra
(Στη μνήμη της Alejandra Pizarnik)
Ο χρόνος συσσωρεύτηκε από μια θλιβερή παιδική ηλικία
σε ό,τι είχε απομείνει από τις μέρες.
Τα χιλιάδες μικρά κομμάτια που γέμιζαν τις μέρες και τις νύχτες της,
είχαν όνομα και επώνυμο,
ονομάζονταν θλίψη και φόβος.
Mπορούσε και τα αντίκριζε πρόσωπο με πρόσωπο
στο δωμάτιο όταν ήταν μόνη της.
Έσταζαν από το ταβάνι στους τοίχους
και όλοι ήρθαν προς το μέρος της σαν πειθαρχημένα μυρμήγκια.
(Ακόμη και ο αργός ρυθμός τους ήταν αξιαγάπητος).
Όταν την έφτασαν, έκαναν το μικρό της σώμα να τρέμει,
τσαλάκωσε τότε τα κοντά μαλλιά της και άνοιξε τα παραισθητικά της μάτια πιο πλατιά.
Έψαχνε τρόπο να ξεφύγει….
Και μισοπαράλυτη, και νιώθοντας ότι δεν μπορούσε πλέον να το κάνει,
και γιατί γνώριζε ότι ο πόνος απορροφούσε ό,τι είχε απομείνει από τη λογική της:
έγραψε ένα ποίημα.
Ίσως για να σώσει τον εαυτό της.
Los poemas de Alejandra
(En memoria de Alejandra Pizarnik)
El tiempo se acumuló desde la infancia triste hasta lo que quedaba de los días.
Los miles de pedacitos que poblaban sus días y noches,
Tenían nombre y apellido,
Se llamaban tristeza y miedo.
Pudo verlos frente a frente en la habitación cuando estaba sola.
Escurrieron del techo por las paredes
Y fueron todos hacia ella como hormigas disciplinadas.
(Hasta fue enternecedor su paso lento).
Cuando le alcanzaban, hacían temblar su pequeño cuerpo,
Erizaba su pelo corto y abría más sus ojos alucinados.
Entonces ella buscaba la forma de escapar…
Y medio paralizada, sintiendo que ya no podía más;
Y consciente de que el dolor consumía lo que le restaba de cordura: ella escribía un poema.
Tal vez, para salvarse.
Χωρίς Φτερά
Έφτασε χωρίς φτερά (για να μην αναγνωριστεί).
Καθίσαμε στο ίδιο τραπέζι.
Μιλήσαμε για τα πάντα και για το τίποτα.
Μετά έβρεξε. Ανάψαμε τη φωτιά για να ζεστάνουμε τη νύχτα.
Χωρίς κλειδί για να ανοίξουμε την πόρτα (της αγάπης) είπαμε καληνύχτα.
Ξαπλώσαμε σε άλλα κρεβάτια.
Δίπλα σε άλλα σώματα.
Με τα μάτια μας καρφωμένα στο σκοτάδι.
Τα κεφάλια μας σε άλλα μαξιλάρια.
Ονειρευόμαστε το ίδιο όνειρο.
Sin Alas
Llegó sin alas (para no ser reconocido).
Nos sentamos a la misma mesa.
Hablamos de todo y de nada.
Después llovió. Encendimos el fuego para calentar la noche.
Sin llave para abrir la puerta (de los afectos) dijimos buenas noches.
Nos acostamos en otras camas.
A lado de otros cuerpos.
Con los ojos clavados en la oscuridad.
Las cabezas en otras almohadas.
Soñando el mismo sueño.
