Blog Post

News > Etcétera > Crónica de la escritora Márcia Batista Ramos traducida al idioma nepalí

Crónica de la escritora Márcia Batista Ramos traducida al idioma nepalí

बोनफायर कहिल्यै निभ्दैन

मार्सिया बटिस्टा रामोस

र म तिमीनिर फर्कन्छु,

यो वास्तविक संसारमा फर्किन्छु 

भाग्य, मान्छे र छायाले भरिएको,

म तिमीनिरै फर्कन्छु, पोर्टलबाट विकृत केटा

म तिमीमा फर्कन्छु, अलिकति काँचो देखिने केटी । – Wislawa Szymborska

एक बिरामी भाले आफ्नो मालिकको कृपा वा भगवानले उसलाई आराम देओस् भनेर पर्खँदै, बगैंचामा अस्थिर रूपमा हिंड्छ। दुस्ख अस्तित्वको एक आवश्यक भाग जस्तो देखिन्छ, अस्तित्व एक संयोग मात्र भए पनि, संसार कसरी अगाडि बढ्छ भनेर संकेत गर्ने एक अनौपचारिक विषयवस्तु हो।

म जन्मेदेखि नै युद्धपछिका वर्षहरूमा बाँच्न चाहन्थें, ती बाल्यकालका चाहनाहरू हुन् जुन निर्दोषताको अंश हुन्, शहरको चोकमा पार्कमा झुल्दै उडेर स्वर्ग पुग्ने कल्पना गर्ने समयका।

नेपल्म बमले युद्धको आगोको छायामा हुर्कनु पर्ने हाम्रो पुस्तालाई हल्लायो। पढ्न सिक्नु अघि, हामीले सिकेका थियौं कि हवाई आक्रमणहरू सबै प्रकारका थिए । नेपल्म, सेतो फस्फोरस, एजेन्ट सुन्तला, उच्च विस्फोटक, डिफोलियन्टहरू । त्यसैगरी, हामीले सिकेका छौं कि त्यहाँ कार्मिक विरोधी खानहरू छन्, जुन सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुराहरू अदृश्य छन्। आँखा, तर त्यो आत्मा कुनै रेकर्ड बुकमा छैन। सायद, यी र अन्य विरोधाभासहरूको कारणले गर्दा कोही कोही द म्याकलन १९२६ को बोतलमा बिहान नौ बजे डुब्छन्, जबकि अरूले ट्रानक, फेन्टानिल वा हेरोइन सहित, फिलाडेल्फियाका सडकहरू फोहोर र विकृत गर्दै सबै कुरा बिर्सन्छन्।

सन् १९६५ मा होली अफिस र रोमन इन्क्विजिसनको कठिन कार्य समाप्त भएपछि पृथ्वीमा बसोबास गर्ने मानिसहरु अझ शान्तिपूर्ण, शान्ति र प्रेममा बाँच्नेछन् भन्ने अपेक्षा गरिएको थियो तर समस्याको जटिलता यस तथ्यमा छ कि अधिकांश हामी जो अहिले यहाँ छौं, घाम लाग्ने दिउँसो कच्ची सडकमा ट्रकले छोडेको धुलोभन्दा मूल्यवान छैन।

भियतनाम युद्धको असफलता पछि, बम विष्फोटको अन्त्य हुन्छ भन्ने सोचेको थिएँ र म हुर्कदै गर्दा शान्तपूर्वक रोटीको टुक्रामा क्रीम लगाएर गयाबा जाम फैलाएँ। किनभने हनोई र हाइफोङमा मानव र अन्य जीवित प्राणीहरूले भोगेका सबै दुःखहरू पछि, मैले सोचेँ कि समयले युद्धका वर्षहरूमा आक्रमण गरिएका प्रत्येक पुल, प्रत्येक चौराहे, प्रत्येक रेलवे स्टेशन, प्रत्येक कारखानालाई पुनर्निर्माण गर्न सेवा गर्नेछ। त्यो अवधिमा, साइगोनले अलविदा भनेर हो चि मिन्ह फस्ट्यो।

मेरो पुस्ता, १९६४ को, पखेटा बिना हुर्कियो र हतियार को प्रगति रोक्न केहि गर्न सकेन। शक्तिहीन, हामीले सोचेका सबै कुरा अपर्याप्त थियो। सबैभन्दा दुःखको कुरा यो हो कि हामीले खोजी कार्यको ज्वाला अझै बलिरहेको बेला कसैले कल्पना नगरेका सबै दुर्भाग्यहरूको अग्रपंक्तिमा हामी खुलेर हेर्छौं।

जन्मेको ६० वर्ष पछि, त्यहाँ दौडने ठाउँ छैन र, हामी यो पनि बुझ्छौं कि त्यहाँ कुनै इस्टर छैन किनभने क्रूसिफिक्सनहरू कीभमा, गाजा शहर, खार्किभ, जबलिया, ओडेसा, जायटुन छिमेकी, डिनिप्रो, बेट लाहिया र अन्यमा समाप्त भएका छैनन् । गरिब ठाउँहरू जुन मिडियामा फरक पर्दैन। न त तिनीहरूले क्रिसस र क्रिस्टिनास शिशुहरूलाई क्रूसमा टाँग्ने काम पूरा गर्दैनन् ।

यसरी, वयस्कको रूपमा हामीले केहि परिवर्तन गर्न सकेनौं। यो कुरोले कष्ट हुन्छ ।   केहि पनि सदाको लागि छैन भन्ने थाहा पाएर पनि कि एक स्ट्रान्ड छैन, काण्ड छैन सधैंको लागि, तिनीहरू चीजहरूको लागि लड्छौं, हामी तिनीहरूलाई हेर्छौं । हामी चकित हुन्छौं, साना मध्यम दिमागका ठूला अहंकारहरू हेर्दै, सबैभन्दा रक्षाहीनहरूलाई दुर्व्यवहार गर्दै कुनै पनि भूगोलमा।

जब पवित्र इन्क्विजिसनको युग समाप्त भयो, झन्डै ६० वर्ष पछि, हामी सबैले सोचेका थियौं कि बोनफायर पहिले नै निभाइसकिएको थियो। तर, अब मलाई थाहा छ, त्यो आगो कहिल्यै निभ्दैन।

(सन्तोष कुमार पोखरेलको अनुवादमा ब्राजिलकी प्रख्यात लेखिका मर्सिया बटिस्टा रामोसको यो युद्धविरोधी लेख प्रकाशित गरेका छौं ।सन्तोष कुमार पोखरेल प्रसिद्ध बहुभाषिक कवि हुनुहुन्छ।)

Traducción al idioma nepalí, realizada por el poeta Santosh Kumar Pokharel.

Las hogueras nunca se apagan

Márcia Batista Ramos

“Y regreso a vosotros, a este mundo real / repleto de destino, de gentes y sombras, / vuelvo a ti, muchacho mutilado del portal / vuelvo a ti, muchacha de mirada algo vidriosa”. Wislawa Szymborska

Un gallo enfermo camina tambaleante por el corral, espera la misericordia de su dueño o de un Dios que lo haga descansar. El sufrimiento, parece que es parte necesaria de la existencia, mismo cuando la existencia sea una mera casualidad, un tema ontológico que indica cómo progresa el mundo.

Desde que nací quería vivir en los años de la posguerra, son esos deseos de niño que hacen parte de la inocencia, de los tiempos en que uno imaginaba que volaba y alcanzaba los cielos en el columpio del parque de la plaza del pueblo.

La bomba de Napalm, estremeció nuestra generación que tuvo que crecer a la sombra de las quemaduras de guerra. Antes de aprender a leer aprendimos que los ataques aéreos eran de todo tipo: napalm, fósforo blanco, agente naranja, explosivo de alto poder, defoliantes… Asimismo, aprendimos que existen minas antipersonas, que lo que más importa está invisible a los ojos, pero que las almas no están en ningún libro de registro. Tal vez, por esas y otras contradicciones es que algunos se ahogan en una botella de The Macallan 1926, a las nueve de la mañana, mientras otros se olvidan de todo, incluido de sí mismos con el tranq, el fentanilo o la heroína, ensuciando y afeando las calles de Filadelfia.

Después que terminó la ardua labor del Santo oficio y de la inquisición romana en 1965, se esperaba que los humanos que residen en el planeta Tierra, vivieran más tranquilos, en paz y amor, pero el intríngulis del problema reside en el hecho de que la mayoría, de los que estamos aquí ahora, no valemos más que el polvo que se queda atrás de un camión en un camino sin empedrado, en una tarde de sol.

Posterior al fracaso de la guerra del Vietnam, pensé que terminarían los bombardeos y con calma unté mermelada de gayaba con nata en una tajada de pan, mientras crecía. Porque después de todas las miserias que sufrieron los humanos y otros seres vivos en Hanói y Haiphong, ingenuamente, pensé que el tiempo serviría para reconstruir cada puente, cada encrucijada, cada estación de ferrocarril, cada fábrica que había sido atacada en los años de guerra. En ese lapso Saigón dijo adiós y floreció Ho Chi Minh.

Mi generación, la de 1964, creció sin alas y no pudo hacer nada para frenar el avance armamentístico. Impotentes, todo lo que pensamos fue insuficiente. Lo más triste, es que miramos boquiabiertos al avance de todas las desgracias que nadie imaginaba ser posible cuando aún ardían las llamas de la inquisición.

Sesenta años después de haber nacido, no hay a dónde correr y, también comprendemos que no hay Pascua de resurrección porque no terminan las crucifixiones en Kiev, en Ciudad de Gaza, Járkov, Jabalia, Odesa, el barrio de Zaytun, Dnipró, Beit Lahia y otros lugares más pobres que no importan a los medios. Tampoco terminan de crucificar a Cristus y Cristinas infantes…

Así, de grandes no pudimos cambiar nada. Angustia. Aun a sabiendas de que nada es para siempre que, ni una hebra, ni un talluelo se conservaran eternamente, ellos pelean por cosas, nosotros los miramos… Estamos atolondrados, mirando a los grandes egos de pequeñas mentes mediocres, maltratando a los más indefensos en cualquier geografía.

Cuando terminó la era de la santa Inquisición, a unos míseros sesenta años, todos pensábamos que ya se habían apagado las hogueras. Pero, ahora sé, que las hogueras nunca se apagan.

error

Te gusta lo que ves?, suscribete a nuestras redes para mantenerte siempre informado

YouTube
Instagram
WhatsApp
Verificado por MonsterInsights